Wat is het toch mooi als het niet meer nodig is iets, of iemand te zijn of te worden. Het is als een afvallen van een zwaar juk. Het is een gewoon zintuiglijk beleven, dat zich vrij manifesteert. Er is zien, horen en voelen. Er is een vrijheid van opkomen van welke idee dan ook. Er is vrijheid in vreugde, vrijheid in ergernis en vrijheid in falen en vrijheid in oordelen.
Vaak heb ik nagedacht over vrijheid. Wat is nu vrijheid? Deze vraag is belangrijk voor jezelf vast te stellen in de zoektocht ernaar. Want hoe nu vrijheid vinden als het niet duidelijk is wat ermee bedoeld wordt. Maar elke vraag valt in duigen bij het ontbreken van een antwoord. En zelfs met de meest satsangerij nog aan toe, elk antwoord ontbreekt, niet alleen voor jou, ook voor mij. Misschien één verschil, jij fronst je ogen en ik lach er beetje bij. Voor mij mag niet weten wel het eindstation zijn. Vanuit niet-weten staar ik naar alle kennis en zie dat alle kennis gaat over de periferie van het leven. De buitenkant. We willen alles over de buitenkant weten, omdat de binnenkant onkenbaar en onpeilbaar en eigenlijk een onneembaar fort is. Een fort waarvan we de muren kunnen kennen en zelfs de schietgaten naar de zogenaamde buitenwereld toe. En dan moet ik, of wil ik met die buitenmuren de binnenkant beschrijven. No way, dat gaat niet lukken. Kijk zelf maar, doe je best en wordt een dichter. Dat is wat dichters doen, de poorten dichten van de muur en trachten naar binnen te kijken, maar wat men beschrijft is wat men nog steeds ziet en dat zijn woorden, gedachten die nog steeds gaan over de buitenkant. En als ze over de binnenkant gaan, dan tuimelen ze over het onvermogen, omdat er niets te beschrijven valt. En dan zijn we waar we zijn. Mond vol tanden, lege handen, ach speel dan maar wat gitaar. Doe ik! Deal.
Maar is daar niet de schoonheid die verspeeld wordt met de volgende afleidingstruc? Het kan, waarom niet, maar het is daar waar we eindigen, waar we weer zo gauw van weg willen. Het leven wil geleefd worden nietwaar? Toch leeft het ook zonder ons! kijk maar om je heen als je niet meer doet dan wat staren naar de tuin en de lucht.
Dus terug naar daar waar we niet verder kunnen, daar waar het weten het ook niet meer weet. En als dan de periferie weer aan komt kloppen zijn al die waarheden die daar opdoemen zeer relatief. Elke wijsheid is tegen te spreken en elke waarheid te weerleggen en elke positie heeft zijn eigen uitzicht. Elk mens en elk ander wezen ziet een andere wereld. Hoe dus daarin nader te komen? en waarom?
Precies, alleen zijn is eng. Het komt akelig dichtbij het niet-weten, het is zelfs niet-weten. Leeg, niets. Misschien zelfs wel de gevreesde dood. Opvullen dus, met verhalen, muziek, satsang geven en bezoeken, bezig zijn, bezig, bezig, bezig.
Nu heb ik een voordeel. Het lichaam is vaak moe, dus die dwingt me wel te gaan zitten of liggen en het Zijn, ofwel dat waar 'ik' geen 'ik' meer kan zijn, dat ligt als een onvoorwaardelijk niets klaar om in te verdwijnen. Weg pijn, weg sores, tot de bel gaat, de telefoon, de maag knort. Kijk! daar is weer een 'ik' die denkt te gaan kiezen tussen havermout of griesmeelpap.
Doch het niets, het niet weten, het Zijn, blijft onvoorwaardelijk mijn vriend, mijn vader, die, dat, het, wie ik geen handen kan schudden, nee joh, veel intiemer! Het is de grootste intimiteit: die met je 'zelf'. En elk andere intimiteit verbleekt daarbij en drijft maar wat aan de periferie (mooi woord!) Het is zo intiem dat het ook unheimlich kan zijn. Het is namelijk onbeheerbaar. Het beheert mij!
Geef je dan maar eens over? Het failliete ik. Dan lach ik om alle woorden die ik schrijf, om alles wat ik zeg. Dan verbleken de teksten als inktcirkels op het water. Niets van dat alles, niets. Laat ze maar kletsen, de Dick die schildert, die zingt en gitaar speelt, of gesprekken voert.
Wie kent mij terwijl ik zwijg, en wie is daar in geïnteresseerd? dat zijn er maar weinigen. En wie is in jouw zwijgen geïnteresseerd? Wat blijft er over?
Kijk maar eens naar niet-zijn, dat doe ik nu ook. En verder?
I DO NOT KNOW
