Zoals het gaat, schrijft het leven haar eigen verhaal. En zoals je kunt zien ben je er continu getuige van. Het is altijd jouw enige eigen verhaal!. De zomer duurt voort en ik weet dat het langzaam overgaat in de herfst. Er hangen vele groene bollen van noten aan de boom waar ik naar kijk. Dan komt natuurlijk de gedachte op van mijn opa, die ook keek naar de boom achter in het veld. (zie: De weg die....)
Inmiddels kijk ik vanuit een andere ruimte. Op een andere plek. Een plek waar geschilderd kan worden, waar gewoon niets hoeft te gebeuren. op een twee pits elektrisch kook toestel maak ik mijn dagelijks portie eten. Het is zo'n beetje zoals het altijd al was, dat wat bij mijn natuurlijkheid past. Naast het leven met Loen en Linda is dit de plek waar ik de rust kan vinden. Een rust die zo noodzakelijk is voor mijn lijf en geest. Een rust die de bron is voor een scheppend creatief proces. In de twee laatste blogberichten richtte ik de aandacht vooral op de onmogelijkheid over 'zijn' te schrijven, en tegelijkertijd is al het schrijven een uitdrukking van het 'zijn' zelf. Er is een drang tot schrijven, tot schilderen tot ademhalen. Er is een drang tot leven, waardoor elk leven tot stand komt. En zo schrijft het leven zich door me heen. De Jnana yoga is een continu 'dit' zijn. Het zien en dat wat gezien wordt. Ongescheiden, een ondeelbaar 'zijn'. Het heeft niets te maken met een hoger of dieper bewustzijn. Het is heiliger dan dat, want het is de smaak van alles wat je proeft en beleefd. Het is exact dat wat gevoeld wordt. En dat waarin het gevoeld wordt, dat ben jij. En nu, dat is wat mensen en mij heeft doen zoeken in bijvoorbeeld de Advaita Vedante, de Jnana yoga, het 'dat' waar we maar niet bij kunnen. We ervaren wel het 'niet dat' en zeggen niet dit, niet dat. We kunnen dus wel onderscheid maken en omdat we al ons hele leven zijn opgevoed door onderscheid te maken is dat tegelijkertijd het probleem.
Het duurde bij mij nog wel wat jaren voordat het idee dat het iets anders moest zijn werkelijk verdwenen was. Het denken kan alleen dualistisch functioneren, omdat het denken functioneel bedoeld is. Als het dan met filosofische beschouwingen, wat denken inhoud niet gevonden wordt, waarmee dan wel? Voor mij was het onmiddellijke inzicht dat het zien van de gedachte, het zien van het ik-besef, wat de eerste basis gedachte is de deur moest zijn van de openheid die later bleek nooit achter gesloten grenzen heeft bevonden. In helderheid zijn we reeds geboren, zullen we zijn en sterven. Helderheid IS. Het geluk 'zijn' kan nooit op raken, of breken. En al wat verschijnt is continu in beweging, opkomen, blinken en verzinken en een dagelijks loslaten van elke ervaring. 'Zijn' is de onvoorwaardelijke verwelkomer van iedere ervaring, van ieder idee, hoe maya dan ook, het wordt vanuit de menselijke perceptie realistisch ervaren. Wanneer je lijdt, onder de ervaring is het 'zijn' als neutrale open realiteit een grenzeloze vergever. Alles komt ,maar verdwijnt er ook weer in en laat geen enkel spoor achter. Als dat niet barmhartig is weet ik het ook niet.
Aangezien de nieuwe plek waar ik de boom zie, waar ik werken van drie generaties schilderende Schreindersen op een muur heb hangen klein is, is het wel behaaglijk om de deur open te houden voor de eenvoudige gesprekken over dit wonderschone 'zijn'. Voor ieder die de behoefte heeft helderheid te vinden, ik kan je die niet geven, maar ik kan wel meekijken naar dat wat je weerhoud in helderheid te zijn. Op woensdag en donderdagavond is er gewoon een inloopavond tussen 19.00 en 22.00. (zie agenda) Er is altijd ruimte voor drie personen, dus een belletje is wel handig. Mocht ik er onverhoopt niet zijn is dat op de agenda medegedeeld, want niemand ook ik weet niet wat het leven in petto heeft, alles is altijd in beweging!
Liefs,
Dick
