Het
schrijven over 'zijn' is hetzelfde als denken over 'zijn'. Waar komt
dat denken vandaan, waar komt de inspiratie vandaan? Het meeste
denken en schrijven gaan over onderwerpen, belevingen, verhalen. Is
'zijn' een onderwerp, een beleving of een verhaal? Ik stel deze
vragen om er natuurlijk een antwoord op te geven. Ik begin dit blog
bericht, omdat een door mij gerespecteerde lezer van het blog, de
mening uitte dat de gedachten die ik vorm tot teksten gebaseerd zijn
op gebakken lucht. Aangezien ik spreek over 'zijn' wat ik ook wel
zien noem, kan ik niet anders dan deze boodschap zo helder mogelijk te onderzoeken. Ik weet dat dit een onderwerp is die zeer moeilijk onder
woorden te brengen is. En wanneer het al zo goed mogelijk onder
woorden gebracht is, waardoor het begrijpelijk en overdrachtelijk is,
dan nog heeft het niets te maken met het 'zijn' zelf. De lezer vroeg
me dus ook wat mijn motivatie is om zodanig zo'n blog te publiceren.
Een terechte vraag!
Allereerst
kan ik niet anders zeggen, dat 'zijn' zich niet laat vangen in
woorden of definities. 'Zijn' drukt zich reeds uit in alles en sluit
niets uit. Zijn heeft geen voor of afkeur en alles is gelijkwaardig.
Met andere woorden er is niets dat geen 'zijn' is, zelfs een blog en
een verhaal over het onderwerp 'zijn' is al reeds een uitdrukking van
'zijn'. In die zin heeft de lezer gelijk, er is geen enkele reden om
er een blog over te schrijven, maar ik kan er tegelijkertijd niets
tegen doen. Het is het 'zijn' zelf dat zich uitdrukt via de gedachten
van wat men normaal gesproken de persoon noemt, in dit geval Dick.
Maar vanuit 'zijn' is er geen persoon, alleen maar 'zijn'. Een niets
dat alles is. Een alles dat in zichzelf leeg is.
Omdat
de reden dit niet kan verklaren en het onderwerp geheel buiten de
kaders van het denken valt is het natuurlijk logisch vanuit de logica
dat deze kansloze 'alles en niets' definitie geheel als gebakken
lucht wordt afgedaan.
Het
niet-weten, waarmee ik de grenzeloze ruimte buiten de kaders van het
denken definieer staat daarbij synoniem voor 'zijn'. Wetende dat deze
definities tot nieuwe dogma's kunnen leiden is bescheidenheid op zijn plaats en het
telkens weer de beperktheid van deze definities te onderkennen onvermijdelijk.
Schrijven
over 'zijn' suggereert dat er kennis is over 'zijn'. In mijn geval is
dat niet zo. Ik weet niets over 'zijn'. Het 'zijn' weet mij en leeft
mij. In die zin is 'zijn' mij en andersom. Er is geen scheiding.
'Zijn'
is ook niet te leren en niet overdrachtelijk want het IS al dat. Ook
de behoefte die verschijnt om iets te leren over 'zijn' is 'zijn'
zelf. Dit allemaal kan heel mystiek klinken. Ook kan de vraag in je
opkomen wat je er dan aan hebt. Helder is het antwoord: niets. Je
hebt er niets aan. Als dit onderwerp je niet aanspreekt op de
herkenning van je ware natuur, dan kan je er niets mee. Wanneer er
niets in je boven komt drijven van vertrouwdheid dan is in
overdrachtelijke zin woorden over dit onderwerp waardeloos. Het kan
dan terecht afgedaan worden voor gebakken lucht, of de zoveelste
dogma, traditie, gezever of wat dan ook.
De
motivatie om te bloggen komt voort uit de uitdrukking van mijn hele
lichaamstaal en de spontane gedachtestroom die zich openbaart die ik
zou kunnen omschrijven als verwondering. Deze verwondering schept
weer een sensatie van intense beleving en levendigheid die elke
gedachte erover te boven gaat. Omdat deze levendigheid om niets
verschijnt als een explosie is het voor mij gerechtvaardigd dit
onvoorwaardelijke liefde te noemen. Belangrijk is wel te constateren
dat deze beleving een uitdrukking van 'zijn' is wat erin verschijnt
en verdwijnt. In Advaita Vedanta wordt vaak gesproken over het
onderscheid tussen de waarheid en de onwaarheid, nou dat zou je
hierop kunnen baseren: 'Zijn' is tijdloos en belevingen zoals
verwondering zijn tijdelijk gebaseerd op en afhankelijk van je
tijdelijke lichamelijke bestaan.
Voor
mij zelf is het onmogelijk om beide los van elkaar te zien dus spreek
ik liever niet over waarheid en onwaarheid. Wel kan ik deze
terminologie begrijpen in de context van de Advaita Vedanta, die
gebaseerd is op de traditie leraar en leerling en overdracht tussen
beiden. In het onderzoek van Advaita Vedanta (jnana yoga) moet je
ergens beginnen en onderzoek betekent al onderscheid maken. Het is
een intellectuele weg die uiteindelijk zichzelf dient op te branden.
Uiteindelijk
is elk weten over de ingrond van zichzelf gedoemd te mislukken en te
verdampen in een niet-weten. Mysterie is en blijft mysterie. Het
wonder blijft goddank wonder en niet manipuleerbaar door een hogere
autoriteit. Niemand heeft ooit de macht over 'zijn' gekregen en
wanneer 'zijn' als helderheid door elke vorm en gedachte heen schijnt
is het onmogelijk er nog iemand in te vinden. Het leven is dan een
spontane uitdrukking van een unieke diversiteit, die dansen en botsen
en met elkaar meebewegen. Ik zie dan ook in ons menselijk perspectief
geen enkel verschil met atomen en andere kosmische deeltjes die deze
manifestatie mogelijk maken (aangezien dat niet mijn materie is maar
meer die van Roeland de Looff verwijs ik naar zijn website)
Hiermee
is nog steeds niet gelukt het 'zijn' te doorgronden. De gebakken
lucht is nog niet opgeklaard en de verwachting dat dat ooit zal
gebeuren acht ik klein. De verwondering en de blijdschap om dit alles te doen uiten is des te meer geslaagd.
Alles is goed, ook onbegrip, weerstand, afwijzing. Het blijven
bewegingen der delen, uitdrukking van een algeheel mysterie.
Tegelijkertijd
wil ik met dit bericht meedelen dat mijn fysieke gesteldheid het
niet aan kan om op dit moment erg actief te zijn. De agenda is leeg.
De inzichten die daarmee zijn aangediend zorgen ook voor beweging en
mijn leven zal zich moeten aanpassen. Mijn lieve Lin en Loen doen
daarbij erg hun best en samen geven we een nieuwe draai aan de vorm.
Als
die vorm gevonden is en de rust teruggekeerd zal ik graag de
verwondering willen blijven delen en in jullie aanwakkeren. 'Zijn'
kan zich alleen uitdrukken door te zijn!
Met
dank aan de lezer die voor inspiratie zorgde voor dit bericht en dank
aan jullie die het lezen!
Voor iedereen die de combinatie 'verwondering en leven' verder uitgedrukt wilt genieten, een echte aanrader is het boek van Jeff Foster getiteld: "Een buitengewone afwezigheid". Uitgegeven door Samsara Books.
Dick
