Nabeschouwing over de dialoogavond van 5 april. Opgedragen aan John.
Zonder jou is er niemand. Maar om dat te doorgronden kan je niet anders dan te onderzoeken wie jij bent. We zijn gewend te zeggen, "ik heb een naam , ik heb een lichaam, ik heb kernkwaliteiten en ik heb mijn ups en downs etc."
Blijkbaar zijn alle dingen waar we onszelf voor aanzien, dingen die we kunnen hebben of niet hebben. Als we al die dingen nou niet zouden hebben? Ik heb geen lichaam, ik heb geen naam, wie zegt het dan nog? Geen zintuigen en geen hersenactiviteit met geheugen dat al het kenbare, dat wat we hebben kan benoemen en zelfs geen lichaam om te ervaren.
en toch zeggen we: ik heb een lichaam. Er is een besef dat we iets zijn dat een lichaam kan hebben. Dat "iets" gaat dus vooraf het hebben van een lichaam. Het is "iets" dat de mogelijkheid heeft bewust te zijn van een te hebben lichaam. Het is dus bewust en het is. Het is, dus zijn en met bewustheid, dus bewustzijn.
Om opnieuw terug te keren naar bewustzijn vanuit de afgescheiden beleving een lichaam te zijn, een persoon te zijn, dien je te beschikken over Zelf Commitment. Jij bent de enige die deze ogenschijnlijke reis kan maken. Je moet eerst als persoon de zekerheid voelen, dat er een weg terug is. Dan kan je als persoon je aandacht op deze reis vestigen. Het is een serieuze aandacht. Halve aandacht werkt niet. Het is alles of niets.
Je kunt pas aan de overkant van de rivier inzien dat je als persoon nooit bestaan hebt. Pas aan de overkant van de rivier zie je dat bewustzijn alles doet, ook het zoeken naar zich-Zelf.
Het is makkelijk om met dit woordenspel vol logica het intellectueel te begrijpen. Hiermee is makkelijk aan de haal te gaan.
Maar dat is niet genoeg, want dan blijft er nog steeds die dualiteit en het gevoel van afgescheidenheid, iets te missen. Want dan is er alleen het idee van een persoon, die het weet, die zichzelf met de wijsheid in stand houdt, maar ondertussen rusteloos doorzoekt.
Je zult toch moeten springen. Een overgave. Een besef, dat je het met weten niet bereikt, de overkant. De kant van bewustzijn.
Wat is dat, die overgave? Het is overgave aan de totale dualiteit. Het is een weerloos zijn aan de elementen die zoveel groter en machtiger zijn dan je lichaam of geest kan beseffen. Het is totaal nietig durven zijn. Het is het loslaten van elke weerstand en een opgaan in dat wat is, wat gebeurd en in elke actualiteit verblijven. Dat is springen! Durven weten, dat je het niet meer weet. Niet meer geïnteresseerd zijn in welk weten dan ook. Geloof niemand, ook jezelf niet en vertrouw erop dat de waarheid die we niet kennen zich aan jou openbaart wanneer elke conceptuele waarheid gedumpt is in de rivier. De stroom van het leven zelf. Geef terug aan het leven.
Geef jezelf terug aan het leven.
Ik kan alleen vertellen dat dat mij is overkomen. Een terug geworpen zijn in de rivier, in de rivier van het leven. Niets van wat ik dacht dat ik was hield stand. Het leek alsof ik verdronk. Natuurlijk verdronk ik. Ik kan nauwelijks zwemmen, heb geen idee hoe te blijven drijven in de grootsheid en diepte van het leven. De rivier van het leven.
Bij nader inzien bleek de gebruiksaanwijzing die men mij leerde hoe te leven totaal onbruikbaar in het echte leven van de rivier!
Toch dreef ik af naar de overkant, zonder de rivier te verlaten. Door te verdrinken bleek, dat wat niet onder woorden te brengen valt gewoon de grootste gemene drager te zijn. Het 'zijn' zelf.
Ik kan honderdduizend keer zeggen, dat je je gedachten niet bent, dat je ze ziet komen en gaan in dat wat je bent, bewustzijn zelf, maar als je als mens niet springt en durft nietig te zijn, blijft het een oppervlakkig concept in de winkel van vele spirituele producten. Wat heb je aan een filosofie, die met gemak in te ruilen is voor een volgende filosofie, omdat het ons uitkomt, omdat we eigenlijk helemaal niet verlost willen worden van onszelf. We willen alleen maar pleisters en vertroeteld worden. We willen vermaakt worden.
De naakte waarheid is te pijnlijk, te pijnlijk om echt te voelen. We willen niet voelen, maar afgeleid worden, juist verder van onszelf en daarmee nog verder van het ontdaan 'zijn'.
Echt springen is er een van voelen, pijn voelen als er pijn is. Vreugde voelen als er vreugde is, verwardheid voelen als er verwardheid is, en durven zijn wat is is de meest dichtbije deur naar louter 'zijn'
Willen we werkelijk zelfrealisatie dan dienen we volledig in het duister te springen, want hoe kan je geloven wanneer ik zeg, dat je het licht al bent, als je niet eerst in het duister springt, om werkelijk onderscheid te zien zal je in het diepe moeten springen, je overgeven. Give it up!!!! Geen gezuip, geen gesnoep, geen andere verslaving, zelfs geen filosofie, wat ook weer een verslaving van het denken is. Geen Advaita, geen non-dualiteit, geen begrippen 'zijn', bewustzijn. Nada!!!!! En wanneer je denkt dat 'niets' het is. vergeet ook dat dan, want opnieuw word je weer besodemieterd met hoop, met worden, met verlangen niets of niemand te zijn. Ook niemand zijn is een aantrekkelijk doel, wat je niet doet springen.
Wat weerhoud je over te geven aan dat wat is? Terwijl wat is zich continu aandient en jou bij de hand wil nemen, de rivier in.
Leef!!! Zonder te begrijpen, want dat gaat nooit lukken, want zelfs het leven in het licht ziet er verbluffend anders uit dan je zult begrijpen.
