'Zijn' is onvoorwaardelijke liefde

Aan 'zijn' hoeven we nooit te twijfelen. Er is een besef van lichamelijkheid met alle zintuigen. Er komen gevoelens op en gedachten verschijnen. Er komt een wereld op met een wolkenlucht, een spat regen, een rammelend autootje wat voorbij rijdt. Er wordt een wekker gezien met de wijzers op zeven uur. Geluiden van een wakker wordend dochtertje in een kamertje hiernaast. Ze zingt liedjes, althans de eerste zinnetjes ervan. Het vallende water van de douche waar een vrouw zich staat de douchen. 'Mijn vrouw' komt als gedachte op. Een drang te moeten plassen wordt kenbaar en doet me opstaan en naar de wc gaan. Dan wordt er mama geroepen en een papa roept papa terug. En dat allemaal als vanzelf, zonder een iemand.

Er is niemand, maar er is ook helemaal niemand nodig om dit allemaal te doen laten gebeuren. Het één volgt het ander op. Het leven leeft zichzelf en er is altijd voldoende ruimte om alles in volledigheid plaats te doen laten vinden.

Er is geen scheiding te vinden tussen dat wat plaatsvindt en een mij. Een 'mij' is gewoon het plaatsvinden zelf. Het is één gebeuren. En dat alles om niets, hooguit om dit, om dit zelf, omdat dit zelf het enige is dat er is.

En als vanzelf, oordeelloos, zonder enige beperking.

Een liefde zonder voorwaarden. Waarom een liefde?, omdat het de beschikbaarheid zelf is. Iets dat om niets beschikbaar stelt, dat noem ik liefde.

En zo verglijdt dit in dit.

Een glimlach bij een filmpje over een molletje. Een irritatie als er geen brood in de broodtrommel meer ligt. In pyjama door de tuin naar de schuur, om uit de vriezer een brood te halen. Een zien naar boven, naar de bewolkte lucht en het voelen van zeer kleine druppels op het gezicht.

En dat alles als vanzelf, maar niet vanzelfsprekend, oh nee, het is een wonderlijk schouwspel. Een uniek gebeuren en altijd eenmalig. Dit 'zijn', dit leven is altijd een unieke uitdrukking 'nu'

En natuurlijk komt het denken op de proppen, die dit denkt, de verwonderaar, als onderdeel van het gebeuren. Ook dat wordt gezien door het zien zelf.

Wat is toch dat ik, waar de mensen zo'n last van hebben? Waarom hebben de mensen zo'n last?

Ik kan beginnen met het feit, dat er vanuit ruimte, onbegrensdheid een val wordt gemaakt naar vorm, lichamelijkheid, naar een begrenzing in waarneming, denken en voelen. Eenmaal in deze situatie is er geen inzicht van onbegrensdheid. Het afgescheiden gevoel kan een grote angst meebrengen. Het totale alleen zijn.

In plaats de werkelijkheid van het alleen zijn te kunnen doorgronden en begrijpen door datzelfde al één zijn gaat de individu, zoals afgescheidenheid voelt, op zoek. Wanneer er een hier én en een daar is, een nu én een straks, een vroeger én een later, dan kan er alleen nog maar een bewegen zijn van … tot. En met deze beweging komen er de verwachtingen, doelen etc. die de reis nog gewichtiger maakt. Wanneer er het één en ander niet uitkomt ontstaan er problemen. De verwachtingen kloppen niet met de werkelijkheid. De werkelijkheid laat zich niet verwachten. De werkelijkheid is al die tijd bij jou geweest. Is al die tijd jouw woning. Jij bent de werkelijkheid en de werkelijkheid kan niets met welke verwachting dan ook.

Zelf vind ik die reis geheel fictief. Het is niet meer dan een verhaal. En de verhalen worden vastgeknoopt door het individu idee. En dat alles is denken.

Nu wil ik niemand motiveren om te stoppen met denken, wat toch niet gaat lukken. Wel is het mogelijk in te zien dat elke gedachte die zich aandient een verhaal is. Een verhaal die volstrekt afhankelijk is van een verleden en een toekomst, want de werkelijkheid op zichzelf: het 'zijn' heeft geen verleden en geen toekomst. Het 'zijn' zelf kan zich alleen nu uitdrukken. Elke beleving die je nu hebt is deel van de werkelijkheid en daardoor dichter bij de hele werkelijkheid. Ook gedachten zijn afhankelijk van het 'nu'. Alles kan alleen 'nu' aangediend worden, door het 'nu' zelf.

De hele werkelijkheid 'zijn' is misschien voor velen een abstractie, doch door het nu, het 'dit' bewuster mee te maken maak je direct deel en één met de werkelijkheid. Want elk vasthouden van een theekopje, elke hap die je neemt, elke vogel die je ziet vliegen is zuiver 'zijn' in actie! Wees dus gewoon! Met dat wat is. Zoek het niet verder. Hoe dichterbij hoe meer je thuis bent. Wees thuis en ga van daaruit op reis. Dan is elk verhaal een avontuur, hoe fictief ook, ook fictie, de droom, is een uitdrukking van 'zijn' en is op zichzelf 'zijnheid'.

Desondanks zit er in mensen het idee, dat er verlichting bestaat. Dat er bevrijding mogelijk is. Tja, zelf liep ik ook rond met die verwachtingen. Tot 'dit' mij overkwam, ofwel het verbijsterende inzicht, dat 'dit' het enige, goddelijke geschenk is die ons allen geschonken is en wordt. Het 'dit', besef dat maar eens tijdens het tandenpoetsen, of tijdens het kijken naar een soap. Het is verlichting zelf dat alles mogelijk maakt. Zonder licht geen zien. Daarom wijs ik op het 'zien'. Als je werkelijk het zien zelf tot je grootste aandacht maakt, dan kan het licht je niet ontgaan.

Jij wordt nooit verlicht, omdat het licht jou is. 

Er is geen brandende lamp nodig om het licht van een andere brandende lamp te zien.

Ook al voel je nog zo'n “ik” Het feit dat die gevoeld en gezien wordt zegt dat er verlichting genoeg is.

Be “ik” net als al het andere wat verschijnt in het schijnsel van licht.

Het is uiteindelijk allemaal een lichtspel.

Mooi hè, alles (loesje)