Jij bent perfect!

Wanneer je goed kijkt, nu, dan is dat wat jij bent, helemaal perfect. Als er gedachten in je opkomen van twijfel, dat je niet perfect bent, weet dan dat die gedachten niet de werkelijkheid zien zoals die is. Je bent perfect, want in het onmiddellijke zien, in het onmiddellijke 'zijn' kan je nooit anders zijn, dan je bent. Het anders zijn gaat altijd over de toekomst, gaat altijd over worden.

Wanneer je gevoelens hebt van ontevredenheid is louter zien en blijven bij wat je ziet, nu, onmiddellijk een directe bevrijding uit de pijn, uit de ontevredenheid én uit de onwetendheid, want gedachten denken het te weten, maar hebben het vaak bij het verkeerde eind.

Er wordt zoveel geïnvesteerd in worden, in de toekomst. Al die energie is strijd energie. Vechten, vechten, vechten.

Eigenlijk altijd vechten tegen dat wat is. Zelfs het vechten tegen het gevecht is een zinloze strijd. Je kunt niets doen.

Je kunt zien, maar je kunt ook blind zijn. Wanneer ik zeg: zie, en zie met al je zintuigen en zie met heel je wezen en met meer dan dat, dan nog kan je het niet aannemen.

Het enige wat mogelijk gebeuren kan is dat je het op de een of andere manier herkent. Want in zekere zin gebeurt het zien al de hele tijd, of je het weet of niet.

Je hoeft niets te doen, niets te veranderen. Je bent, en die isheid valt niet te ontkennen, daar is ook niets spiritueels aan.

Zie jij je isheid? Wat een verwondering huist daarin. Dat je er bent en de omstandigheid waarin, is altijd een unieke expressie van het leven.

Levend vanuit je isheid is altijd perfect, is altijd dat, zoals het moet zijn. Dat gedachten er anders over denken, is een oeroude conditionering van schuld en angst. Dat die gedachten komen en gaan en niet te bestrijden zijn is een feit. Dat ze simpelweg waargenomen worden is ook een feit, want we zijn onze gedachten bewust.

Het zien van de gedachten geeft aan dat jij de ziener bent, het bewustzijn en niet de gedachten. Jij bent perfect en de positieve en negatieve gedachten zijn ook perfect. Ook die kunnen niet anders zijn dan wat ze zijn. Je kunt het proberen, je kunt de strijd aangaan en positief gaan denken. Probeer het, maar ik weet zeker dat je het niet volhoudt. Het is als de strijd van Don Quichote tegen de molens.

Waarom lukt het niet? Gedachten verschijnen ook in het hier en nu en het hier en nu valt gewoon niet te ontkennen. Dat is de isheid van jouw bestaan. Het nobele streven positief te gaan denken gaan over gedachten die nog moeten komen, in de toekomst, maar kijk nu eens, waar is je toekomst? Ik zie de toekomst nooit, kan het nooit vinden. Het verleden overigens ook niet. Het verleden kan ik in het onmiddellijke heden van het zien, nooit waarnemen.

Hoezo? ballast uit je verleden? of angsten voor de toekomst? Dat zijn psychologische spelletjes om het heden te negeren.

Wanneer je angst voelt in het heden, terwijl het heden zelf niet bedreigend is, dan is de angst een gevoel, alleen het denken hangt er een labeltje aan, met een verhaaltje over vroeger of later.

Als je bewust bent, dan neem je het gevoel waar. Als je het gevoel waarneemt, kan je nooit het gevoel zijn. Jij bent dát wat waarneemt. Vanuit dat 'zijn' is het gevoel een verschijnsel net als de ademhaling die je waarneemt en de gedachten, maar ook de wolken aan de lucht, de vogels etc. Alles wat je waarneemt ben je niet, maar verschijnt in jou, in jouw waarnemendheid. Alles wat daarin verschijnt is leven. Dus dat gevoel is levendigheid, het bewijst dat jij leven bent. Dan zelfs is ook een angst gevoel een bewonderlijkwaardig verschijnsel.

Als je alles wat je waarneemt niet bent, wat ben je dan wel? Jij ben niets dat alles waarneemt, en alles wat je waarneemt ben jij ook, want dat niets en alles is niet te scheidden. Dus er is geen ontkomen aan de werkelijkheid, dus alles is perfect, want alles valt op de plaats. Of we het leuk vinden of niet, zelfs die meningen vallen op de plek waar ze vallen. Er is niets te doen en zelfs niemand die iets zou kunnen doen. Er is alleen maar alles op de juiste plek in het hier en nu. Dat is "zijn". Gewoon alles in niets. 

En dat niets? 

Ach daar zijn vele woorden voor, maar die verwoorden het niet, die verwijzen er hooguit naar. Jij kan zelf bepalen hoe je het noemen wilt. Ik noem het 'zijn', jij misschien gewoon 'ik'

Hoe ik weet dat het zo is? Mijn zekerheid kan ik je nooit overbrengen, dat is het mysterie die alleen jij voor jezelf kan onderzoeken.

Wat ik wel vertellen kan is dat je nooit zult twijfelen aan je isheid, je 'zijn', anders kan jij dit niet lezen. Dat ik het enthousiasme heb je daar op te wijzen heeft te maken met mijn temperament. Net als met schilderen en als muzikant heb ik ook met dit onderwerp de drang om het te delen, want mijn verwondering stroomt over!

Waarom dan niet laten stromen over jouw unieke verwonderenswaardige bestaan?