De liefde van 'zijn'

Durf je te kijken naar wat je bent? Voorbij elke voorstelling. Voorbij het weten. Dat wat je kan weten, is dat je een lichaam hebt en dat je gedachten hebt. Maar dat wat je bent, voorbij het lichaam en het denken, dat kan je niet behelsen. Dat behelst jou. En omdat het voorbij het gekende gaat en dus ook voorbij het weten, is het verder kijken, het bredere zien een angstige zaak.

Het is kijken voorbij het leven, althans waarvan we normaliter uitgaan dat het het leven is; voor een tijdelijke periode in een lichaam wonen.

Het verder kijken is kijken richting de dood, of misschien aangenamer gezegd, kijken voorbij het leven.

Stel nou dat je dat bent, wat voorbij het leven is, of zoals je ook kunt zeggen; dat wat vooraf het leven is?

Daar schuilt een enorme vrijheid in.

Vrij van gehechtheid en beperking van het lichaam en de psyche, zonder ook maar één cel of één gedachte te ontkennen of te ontzien.

Soms zeg ik als uitleg, dat de wereld in mij verschijnt. Als tegen argument is me wel eens gezegd; en de krijtrotsen van de Britse kust? Die zijn toch wat ouder dan jij!

Tuurlijk dat is ook zo, voor mijn lichaam en mijn psyche, want die horen bij de wereld. Mijn lichaam bestaat maar een fractie van de tijd in de geschiedenis en toekomst van de wereld. De wereld met al zijn miljarden vormen is afhankelijk van tijd en ruimte.

Ik als persoon, lichaam, en de hier al schrijvende aanwezigheid ben afhankelijk van tijd en ruimte.

Maar wat ik ben, het 'zijn', dat alle vormen behelst is tijdloos, vormloos en de onvoorwaardelijke beschikbaarheid voor elke vorm dan ook die ik waarneem in deze wereld.

Vanuit dat perspectief kan ik zeggen; de wereld verschijnt in mij.

Als je eenvoudigweg ziet, dat jij er eerst moet 'zijn' om elke andere aanwezigheid in jouw leven te kunnen kennen, dan is de stap naar grenzeloos en tijdloos zien genomen.

Het wel of niet bewust worden van 'zijn' maakt opzichzelf voor het leven niets uit. Met dien verschil, dat wanneer ingezien wordt dat bewustzijn een spel speelt van aantrekking en afstoting en kracht en tegenkracht, het levensspel met een grote knipoog geleefd kan worden en daarmee dragelijker voor jou ben je ook een mindere last voor anderen.

Het smalle zien vanuit lichaam en denken betekend ook minder bewustzijn, minder begrijpen en meer lijden. Het brede zien, waarbij het 'zijn' zien zelf is, dus bewust, schept bewustzijn. Zien doet begrijpen. Maar begrijpen is iets anders dan alwetendheid, want begrijpen wil niet zeggen dat je het weet. Zeker niet! Ik bedoel met begrijpen een vorm van ontvankelijkheid. Ook het begrijpen dat sommige zaken niet begrepen kunnen worden. Maar dat de dingen zijn zoals ze zijn.

Deze mildheid, deze ontvankelijkheid, het zien van alles wat is, dat is de liefde van 'zijn'.