Achter het weten, achter de mening is een groot veld, een niets van niet weten. Het is er stil, zelfs stilte is er niet. Wat is er wel? niets dat ik weten kan. Hoe weet ik dat het er is? Ik weet het, omdat er niets is, omdat ik niet weet dat er iets is. Geen idee! Daarom zelfs geen stilte, want stilte is een idee. Het is daar waar geen idee is. Er is niets, zelfs dat niet, er is zelfs niet niets.
Dan, de rest? levendige levendigheid. Het opkomen en verdwijnen van roekeloze gedachten, twijfel en zekerheid. Meningen die al dan niet worden bijgesteld. opborrelende gevoelens, in de buik! en de ondertiteling zegt 'angst', in de piemel en de ondertiteling zegt 'sex'. Overal borrelt het, het hele lichaam is borrelen. En dan de buitenwereld? Wat is dat? Wat gebeurd er? De ogen zien een landschap (landschap is een ondertiteling) en meteen komt er een gevoel, een zucht, een verademing, hè lekker ruimte. De oren horen verkeer en meteen komt de ondertiteling "jammer het verstoord de natuur" De wind maakt zich kenbaar botsend tegen de huid en de ondertiteling vertelt "koud"
Alles bestaat uit de ideeën erover. De film kent zijn ogenschijnlijke werkelijkheid dankzij de ondertiteling. En de ondertiteling is aangeleerd. Aan alles is woorden, kennis toegevoegd. Het is nauwelijks nog mogelijk om zonder woorden, zonder kennis de toestand dat we leven noemen te ervaren. De gedachte 'ik' is de meest hardnekkige. Die eigent zich elke seconde toe, behalve als je slaapt en droomt tijdens je slaap.
Dromen zijn zo'n mooi voorbeeld. Je lijkt te bestaan en je lijkt allerlei dingen te doen en te laten. Meestal lijkt het dat je dingen doet die je in het zgn normale leven nooit zult doen. Dromen zijn vrij, want er is geen controle, geen keuze, want er is geen jij, het lijkt alsof jij iets beleeft, maar het is een droom. En dat weet je pas als je wakker wordt, tenminste dat is het idee, wat ook een ondertiteling is.
Wat als je tijdens je zogenaamde gewone wakende leven, met een continu ik gevoel alweer ontwaakt uit die droom (zgn gewone leven)? Dan staat alles ondersteboven. De ondertiteling slaat op tilt. In één keer klopt de werkelijkheid niet meer met de ondertiteling. De 'ik' gedachte verwijst in eens naar iets anders, naar iets wat niet bestaat. 'ik' verwijst dan naar geen ik, naar nergens, naar leegte, naar niets, naar zelfs geen leegte, geen niets geen nergens.
Wat is de film zonder ondertiteling? Iets uit niets, zijnde niet iets.
Een lastige, probeer het niet te begrijpen. Begrijpen doe ik het ook niet. Nooit zal ik iets begrijpen, nooit zal ik het weten. Ik kan je nergens naartoe leiden en als ik al gemotiveerd ben je ergens heen te leiden, leid ik je nergens naar toe. Want 'ik' is een idee en 'jij' bent een idee. Alleen ideeën leiden elkaar ergens naar toe en dat ergens is ook weer een idee. Het kan nergens zijn, maar ook dat is een idee.
In ontwaakt zijn sta je geheel alleen. Maar dat is ook een idee, mijn eigen idee. Ontwaakt zijn is een vreemde term. Het suggereert dat ik sliep, maar niets is waar. Ik sliep nooit, ik droomde nooit en ik ben nooit ontwaakt.
Wat is dat 'ik'? Het is de naam van al het opborrelen en ondertitelen ervan bij elkaar. De hele constellatie van opborrelen, van levendigheid noemen we ik, maar dat is een titel natuurlijk, meer niet. Het opborrelen van levendigheid is gewoon wat is: een levendig opborrelen. 'Ik' houd angstvallig de hele boedel bij elkaar en noem het mij, of ik, of mijn leven. Door de boedel als één geheel te zien lijkt er een afgezonderd individu te ontstaan. Het 'ik' tracht de boedel te onderhouden en te begrijpen.
En kan het anders zijn? Natuurlijk niet. Het kan nooit anders zijn dat dat het is. 'Is' is wat is.
Valt er van die angst af te komen? Van angst kan je nooit afkomen. Kennis roept vertwijfeling op. Zekerheid riekt naar het tegendeel. Veiligheid is ook maar een idee. Liefde is een idee, al worden gevoelens soms liefde genoemd. omdat ze aangenaam zijn en gewenst, maar ook dat hangt af van ideeën die je erover hebt. Er is geen zekerheid, geen kennis en dus is er alle reden voor angst en de angst onder ogen zien en de automatische overgave aan die angst doet de angst verzachten. Angst is een titel voor opborrelen van levendigheid, net als vreugde of verdriet. De titels zijn zo hardnekkig dat ze als ondertiteling lijken realiteit te zijn. Zie de titel 'angst' en je hoeft niets meer te doen aan het gevoel waaraan angst getiteld is.
Wat is de zin om te ontwaken? Geen enkele zin. Er is niemand die ontwaakt, niemand die sliep en niemand die ooit droomde. Je kunt niet ontwaken of verlicht raken of opnieuw in een droom terecht komen.
Je kunt alleen zien dat dit, dit is: 'Is' is wat is.
Inclusief ondertiteling; droom, slaap, verlichting, verdichting, verduistering, ontwaken, waken, weten, niet weten, iets, niets, alles en niets, noem het maar op. De kennis gaat graag met 'is' is wat is, vandoor!
En: 'is' is wat is.....is een mooie ondertiteling waar 'ik' mee vandoor ga.
Nu, en dat is gezien!!! door niets, niet iets, niet niet iets en zo gaat het fraaie 'ik' door. Op de fiets, in de bus, tikkend op een toetsenbord.
Er is gezien dat er niets te halen valt. Nergens. Geen gewin. Het 'ik' is een werkeloze druktemaker, een kakofonist. Het wil van alles om handen hebben, omdat het niets om handen heeft. Hoe ik dat weet?, omdat ik het niet weet. Omdat ik niets weet en daarom is 'ik' werkloos.
En wat gebeurd er allemaal? Alles wat gebeurd gebeurd, één grote kakofonie. Zonder ik, zonder jij, inclusief ondertiteling, de gedachten ik en jij, de hullie's en de zullie's.
Wil je zonder denken zijn? dan kan je lang wachten. Tussen de planken misschien. Wil je zonder 'ik' zijn, zie dan wat dat 'ik' is. Waar verwijst het 'ik' naar? Het kan nooit het 'ik' zijn wat je dacht.
Dan zie je in dat je nooit 'ik'loos zal zijn en dat er niets aan gesleuteld kan worden, want wat is 'ik'?
Wat is het prachtig dat er geen ondertiteling bestaat die de werkelijkheid beschrijven kan.
Einde verhaal.
